de tweeënvijftigste dag

Ik zit inmiddels zo´n 25 kilometer verder achter de PC in Pamplona, in een oude albergue, gevestigd in een middeleeuwse (maar tot in de 19e eeuw aangepaste) voormalige kerk. Mooie albergue, al is het sanitair wel wat minder verzorgd,maar daar vindt een pelgrim altijd wel wat op. Voeten zonder schimmel zijn namelijk een eerste vereiste, om hygiënische redenen, aar ook belangrijk om geen blaren en kapotte tenen te krijgen...
Vanmorgen gingen de eersten om een uur of zes aan de gang met rammelen met plastic zakken. Ook die zakken zijn erg belangrijk overigens voor een pelgrim. Ze ordenen zijn (of haar) wereld, want het hele bestaan zit in die rugzak en dus in die vijf of zes kleinere zakken, met proviand, met een (route)boek, met diverse kledingstukken, én met paspoort en credencial, want dat zijn vereisten om in Spanje in een herberg onderdak te kunnen vinden..
Ik had besloten om naar Pamplona te gaan, omdat van daaruit de bussen regelmatig rijden richting Madrid. Van daaruit kan ik met bus of trein weer verder naar Granada, waar Marianne me over vier dagen komt vergezellen gedurende twee weken.
Om naar Pamplona te gaan, moet ik teruglopen via Obanos, waar ik gisteren al even was, komende vanuit Eunate.
Hiroko wil graag Eunate van binnen zien en gaat dus de twee kilometer tot Obanos nog even mee. Daar is het definitieve (maar dat weet je nooit al je pelgrim bent...) afscheid, zij loopt naar rechts, ik naar links. Ik krijg van haar een japans klein geluksamuletje om me op mijn reis verder te vergezellen. Ik had haar gisteren al iets symbolisch gegeven, als een eerste huwelijksgeschenk voor komend jaar. Grappig is dat ik een uur of zo later opnieuw een Japanse tegenkom, Fumy. Zij en Hiroko zullen elkaar nog wel ontmoeten denk ik..
Ik kwam gisteren de eerste Nederlandse wandelpelgrims tegen, twee goed gesoigneerde mannen met aardappel in de keel, maar wel aardig. Vanmorgen kwam ik onderweg alweer een Nederlandse tegen, uit Maastricht nog wel, Jeanine Boshouwers. We hebben boven op de heuvel die uitkijkt over de dalen waarin aan de ene kant Pamplona en aan de andere kant Puente la Reina ligt, een half uur of zo gekletst. Kostbare minuten, gratis en voor niets. Ik beloof haar een foto van haar op de col. Enkele kilometers verder kom ik Femke en Marcel tegen. Zij hebben een time-out genomen en zijn eerst gaan lopen en nu reizen ze met een bus rond langs de route en staan ergens pelgrims tegen een ´donativo´ koffie/thee/ranja etc én stroopwafels en zo aan te bieden. Ze hebben veel aanloop en zijn voor mij een voorbeeld dat de ´geest´ van de weg/Weg nog altijd waait...
Niet alleen Nederlanders kom ik vandaag tegen. Omdat ik terugloop, kom ik ruim een hele etappe tegen aan mensen. Dat betekent in deze regio dat ik ongeveer 200 mensen tegenkwam, uit Brazilië, uit Italië, uit Nieuw Zeeland, uit Japan, uit Duitsland; noem maar op. En dan heb ik het alleen over de mensen die ik echt heb gesproken onderweg...
Ook dat is leuk, voor een keer, teruglopen. de ontmoetingen zijn veel talrijker, maar altijd vluchtig. Met de pakweg 20-jarige Lina uit Frankfurt zal ik nooit meer contact hebben waarschijnlijk, met Hiroko uit Japan, Guy uit Frankrijk of Lauren uit Amerika, om er maar een paar te noemen wél, al is het maar via e-mail.
Ik wilde zojuist mijn volgende lading foto´s laten branden om ze morgen op te sturen, zodat jullie binnenkort weer wat nieuwe beelden kunnen zien, maar helaas, de fotowinkel hier kan ze niet branden. Vreemd, want in Frankrijk ging het wel... De komende dagen maar eens kijken in Madrid of Zuid Spanje...