de eenentachtigste dag

Nog 42,5 kilometer. Net te halen vandaag als de voeten zich héél goed houden. Dat is niet het geval, al gaat het eigenlijk lang goed. Tot Padrón sowieso, de plek waar volgens de legende het bootje (van steen?!)met de stoffelijke resten aankwam. De steen, een voormalige Herculeszuil waarschijnlijk, is nog te zien, onder het altaar van de kerk van Santiago in Padrón. Ik mag zelfs ónder het altaar kruipen om er een goede foto van te maken. Dat valt alleszins mee in het toch wel erg (Rooms)clericale Spanje...
Op weg naar Padrón heb ik mijn eerste lange gesprek in het Spaans, wel een half uur praat ik met Pilar, een Spaanse schone van een jaar of dertig. Ze preekt 3 (geen 4...) woorden Engels, maar de rest gaat in het Spaans en zowaar, we begrijpen elkaar..
Hoewel ze eigenlijk in Padrón zou blijven, kom ik haar later in de herberg van Teo toch weer tegen.
Ikzelf ben meteen doorgelopen, na wat gebedshuizen te hebben bezocht en het beeld van Rosalia de Castro, een beroemde dichteres die van hier stamt te hebben gezien.
Ik ga door naar Teo, nog 11 kilometer volgens het boekje. dat blijken er een paar meer te zijn, maar de weg lijkt wel veel langer dan dat. Ik kom doodmoe aan in Teo en weet dat ik de laatste 12 á 13 kilometer echt niet meer moet doen. Mijn voeten laten dat niet toe, maar ook mijn rechterknie, vanaf mijn jeugd een zwakke plek, maar tijdens de tocht tot nu toe een goede en trouwe steunpilaar, begint na te laten. Waarschijnlijk gisteren met de twee Duitse dames een iets te hoog tempo aangehouden?
de herberg is mooi en gezellig, gevuld met vier Spanjaarden en maar liefst zeven Duitsers. Het zijn een vrienden (en vriendinnen)groep van begin twintig, een moeder met een licht gehandicapt kind van achttien en een vrouw van ergen sin de zeventig. Aardig allemaal en we hebben het gezellig, dus toch weer sfeer!