de dertigste dag

De Duitse vrouw, Lydia, was al om 5.20 aan het rommelen, want ze wilde met het licht vertrekken. Ze had de dag ervoor veel last gehad van de hitte namelijk. Ik had haar gisteravond gezegd dat het te vroeg was, omdat het pas tegen 7 uur licht genoeg zou zijn, maar goed...
Ze zei overigens dat ze toen ook om 5.20 was opgestaan. Ik had haar echter zien binnenkomen om 16 uur en dan had ze dus wel erg langzaam gelopen over de 24 kilometer!
Ikzelf had veel pijn bij het lopen vandaag. De zenuwpijn in mijn rechtervoet leek bijna weer terug, vermoedelijk moet ales zich opnieuw 'zetten' door de nieuwe hakken. Lastig, kiezen tussen géén nieuwe hakken en versleten schoenen, of toch maar wél en dan dit hebben!
Ik ben toch een stkje omgelopen om de kapel van het gehuchtje Rouillac te zien. Het Romaanse kerkje is op zich niet zo speciaal, maar er zijn enkele erg mooie, een beetje boers getekende en erg oude fresco's van onder andere Adam en Eva, de Evangelisten en an het Laatste Avondmaal. Ouderdom is lastig te schatten, maar ik denk daterend van voor 1300...
Vanmorgen was ik ook al in een kleine kapel, van St Jean le Froid. Aandoenlijk te zien hoe de bevolking zich over de kapel heeft ontfermd en tot een schuilplaats voor lichaam en geest heeft gerestaureerd. Er ligt zelfs in een hoek een doos met dekens voor pelgrims die bevangen zijn door koude of er de nacht moeten/willen doorbrengen.
In Lauzerte, een wat grotere bastide, slaap ik in de gite communal. Marianne was er in 2002 ook en vertelde later dat allen die er die nacht sliepen slecht haden geslapen. Eens zien hoe het mij vergaat. Er is in ieder geval goed gepoetst, de boenwas ruik je overal!
Marianne sms-te dat het in Sttard wéér regent, dat hond Toby slecht eet en me erg lijkt te missen en er slecht nieuws is over een zuster uit Chili. In de kapellen en kerken en in de mooi aangelegde en goed doordachte Pelgrimstuin in Lauzerte heb ik dit alles doordacht en voor God neergelegd. Die kan er mogelijk wel wat aan doen, ik voel me hier soms erg machteloos. Meer nog dan in Nederland; komt misschien doordat je als wandelaar erg afhankelijk bent van anderen: ondekomen, of de winkel open is, of er een trein of bus rijdt als het nodig is, of er uberhaupt een postzegel (of: brood!) te krijgen is in een dorp..
Alleen water is zelden afwezig, daar zorgen de doden voor, want altijd is er wel een kerkhof en daar is altijd een kraan met goed drinkwater!
Overigens, in de kerk hier hangen een stuk of veertig panelen met landschappen van Ingres...
's Avonds gegeten in de gite samen met Manuel, Raymond, Roger en Bernadette (2x). Roger ziet eruit als een bloedhond met een enorme pens, maar is erg aardig. Hij en Bernadette 2 komen uit Chambéry. En met zijn pens liep hij toch maar mooi net al ons de 25 kilometer van vandaag!