vierentwintigste dag

Om 7.10 uur wakker. Rustig wakker worden, want we kunne pas om ongeveer 8.30 uur weggebracht worden naar Sauliac. Om 7.30 uur begint het behoorlijk te regenen. Jeroen, al wat ongerust vanwege zijn wandelschoen met probleem, wordt nog wat onrustiger. Moet hij nog wel gaan? Hij heeft pijn (geen wonder, de derde dag én negen kilometer langer gelopen dan gepland) en onrustig geslapen. Uiteindelijk gaan we toch gewoon op pad. Om 9.15 uur zij we in Sauliac terug, we hebben de poncho's aan en gaan op pad.
Omhoog, nog meer omhoog en daar blijkt oud-Sauliac te liggen, althans resten ervan. Ook Sauliac was van oorsprong een rotsdorpje en er zij er nog enkele woningen van over.. Om 10.15 uur stopt de regen, dat komt goed uit! Poncho's weer uit en genieten van uitzicht, lekkere afgekoelde temperatuur en fris windje. In Cabrerets ruim gepauzeerd, om Jeroen bij te laten komen en even boodschappen te doen. We komen zo wel laat in de gite, maar die was al gereserveerd, dus dat is geen probleem. Na een laatste vier zware kilometers over de weg bergop, omdat we een aanwijzing over het hoofd zagen (de eigenlijke weg loopt grotendeels heel mooi door het dal, maar gaat op het laatst ontzettend steil bergop) komen we in St Cirq Lapopie. Valkenburg, maar dan mooier, kleiner, erger... Kleiner, want officieel wonen er minder dan 200 mensen, onofficieel maar een stuk of 30. 's Avonds gaat alles op slot en is het meer een museum met tien restuarantjes...
Zelfde soort ruine, een mooiere en grotere kerk (deels Romaans) met heel laagdrempelige uitleg over iedere zichtbare heilige etcetera onder Taizémuziek. Heel meditatief en we ondergaan het ook enige tijd graag! Ook hier weer de regionale heilige Jean Gabriel Perboyre, die in 1840 in China de marteldood stierf. Raar om te zien, want hij ziet er uit als een chinees, compleet met lange staart en hoofddeksel.
De gite is weer heel mooi, een vijftiende of zestiende eeuws pand, goed opgeknapt, waar ook het cultureel centrum en office te tourisme is gevestigd. Grote 'salle commune' waar gekookt en gegeten kan worden, maar kamers die aan kleine kant zijn. Dat blijkt als wij omhoog gaan en op onze kamer met drie bedden al een jonge vrouw, Alice, van een jaar of 28 blijkt te zijn die ons niet had verwacht. Ook dat kan gebeuren.
Ook de familie met de twee dochters is er weer, het is hun laatste dag, vakantie is om. We eten met ons tweeen in de gite, koken zelf, maar eten wel eerst een salade in een restaurantje, want er is nergens iets van sla of groente te koop!
We treffen het wel weer met de nachtrust, want toevallig is er vanavond op de binneplaats van de gite een openluchtfilm over de laatste dagen van Vincent van Gogh. Die begint om half tien, duurt 2,5 uur en erna is er een buvette (zeg maar: drinkfestijn). We gaan er maar niet naartoe en stoppen de oordoppen nog maar eens extra diep in de oren.