de zevenenzeventigste dag

Zevenenzeventig dagen zijn verstreken, een hele tijd, elf weken... Nog een dikke week te gaan,dan ben ik als het goed is weer thuis. Na vandaag is de geschatte aankomstdag van de 22e naar de 21e oktober bijgesteld.Ik heb namelijk een dubbele etappe gelopen, in totaal bijna 39 kilometer. Het ging goed vandaag. Vanmorgen op tijd vertrokken, om acht uur. Het lopen ging goed, de etappe (van 19 kilometer slechts) zou zonder problemen gaan, dat had ik al snel in de gaten. Wel ging het in het begin behoorlijk bergop. Hoewel de heuvel slechts 400 meter hoog was, was het een gemene kuitenbijter, met soms heel lastige stukken erin.
Ik liep deels kort met Greg, ook even met de Canadezen en de Duitsers samen. Ook een half uurtje met een Francaise, die vandaag aan haar reis naar Santiago begon. Grotendeels echter alleen gelopen.
Alleen Greg en ik zijn 39 kilometer verder gekomen, de rest heeft het niet tot hier gehaald en is in Rubiaes achtergebleven.
Erg mooie natuur en mooie wandelwegen vandaag, deels weer door Eucalyptusbossen. Daar heb ik deels gebruik van gemaakt toen ik mezelf begon te ruiken bij het bergop gaan. Ik heb wat gekneusde eucalyptusbladeren onder mij T-shirt gedaan en zowaar, het rook beduidend beter...
De wegen waren deels, minimaal 15 kilometer, over oude Romeinse wegtrajecten. Soms was ook het originele plaveisel nog herkenbaar, zoals in de buurt van (en op) de twee Romeinse bruggetjes die ik tegenkwam. De weg had vroeger nummer XIX en was voorheen gekenmerkt door mijlpalen. Op regelmatige afstanden staan nu aluminium bordjes, eenvoudig en doelmatig, waarop de afstanden worden aangegeven en soms wat extra informatie. Op één plek staat nog een originele mijlpaal, in Rubiaes zelf, naast een mooi Romaans kerkje. Deze mijlpaal bleek bij nadere inspectie hol te zijn. Vreemd, maar het bleek dan ook de redding te zijn geweest. De paal was uitgehold om ná de Romeinse tijd als sarcofaag te dienen...
Onderweg kwam ik op de col de San Bento ook langs een kruis uit de Franse tijd. Daar was een Frans leger van Napoleon in een hinderlaag gelopen en afgeslacht, hetgeen me meteen aan een Frans kerkhof in Limbricht deed denken...
Ik was om kwart over twaalf als in Rubiaes en daar de herberg pas om vijf uur open gaat en ik nog fit was, ben ik toen doorgelopen. Dat ging nog sneller dan ik dacht, want een uur later was ik al zeven kilometer verder. Het ging namelijk grotendeels bergaf en deels heb ik dan ook ´gesnelwandeld cq gerend´ omdat dat makkelijker was dan mezelf ´tegenhouden´ met die zware rugzak.
Ik was dan ook al om kwart over vier in Valença, de laatste stad in Portugal. Wat een juweeltje weer...
Voor de kenners: een Vauban-stad in optima forma..
Voor de leek: de hele ommuring is bewaard en deze is ontworpen door de beroemde bouwmeester Vauban, die onder andere ook in Maastricht nog wat sporen heeft nagelaten. De stad is van binnen een beetje Valkenburg, maar leeft meer, misschien omdat er gewoon auto´s mogen rijden en het daardoor makkelijker is om er te wonen. Die auto´s staan gewoon voor een kleine 17e eeuwse stadspoort te wachten voor een 21e (of nog net 20e) eeuws stoplicht, een raar gezicht.
Morgen door (of terug)naar Spanje, dat na één kilometer al bereikt zal worden. Er wacht daar om te beginnen wéér een vestingstad. Eeuwenlang hebben namelijk Valença en Tui als twee waakhonden aan beide zijden van de grens elkaar beloerd...