de achtendertigste dag

Het ontbijt was vanmorgen pas om acht uur. Erg wakker waren we allemaal niet vanwege het onweer, maar we zetten onze gesprekken over politiek, Europa en de wederzijds families toch lustig voort. De regen ook, die is in de loop van de middag pas gestopt. De grond had het nodig, maar wellicht niet zoveel in één keer!
Brigitte ging om half tien naar een van de kinderen, Eric bracht me wat later terug naar Aire sur l'Adour, waar ik om 11.20 de bus zou nemen naar Pau om vandaar naar Lourdes te reizen. In Aire bleek echter dat er een algemene staking was vandaag, met in Pau een van de grote demonstraties; Maar zie, de bus reed gewoon, en de trein naar Lourdes was vervangen door een bus; wonderen bestaan dus. Ik zit nu dus in Lourdes, ben al in de grot geweest en in de diverse kerken en kapellen. Indrukwekkend is vooral het feit dat de rots naar en in de grot door de tientallen miljoenen handen die ze hebben aangeraakt, helemaal gepolijst is. Dat zegt me zeker zoveel dan wat er verder allemaaal gebeurt, al is het zeker indrukwekkend. Tienduizenden pelgrims op een gewone dinsdag in september, veel emoties, vele talen en rassen; het is zeker een erg speciale plek. Vanavond samen eten in de herberg die hier is voor Jacobuspelgrims, want ik ben niet de enige hier! Karsten uit Dresden, die ik eerder al kort ontmoette, is er bijvoorbeeld ook. Hij is 45 jaar en loopt vanuit Dresden tot Santiago.
Hij gaat via de kortste weg door naar de col de Somport om over de Pyreneeen te gaan; dat is van hieruit maar drie dagen; ikzelf ga denk ik morgen naar Pau terug en dan via Morlaas of Lescar verder op de route van Arles...
Na het eten is er om 21 uur nog de lichtprocessie. Ik heb die ook bijgewoond vanzelfsprekend: Indrukwekkend, maar ik ben toch ook wat te nuchter ervoor denk ik. Ik blijf de grot het meest indrukwekkend vinden, en dan vooral het feit dat je langs een muur loopt waar miljoenen handen de harde steen hebben gepolijst tot deels spiegelgladde samengebalde emotie...