de drieendertigste dag

Weer op tijd op (want Bernard was in de kamer) en dus weer op tijd op pad. De pijn aan mijn rechtervoet die ik gisteren nog behoorlijk voelde lijkt vandaag helemaal weg, althans zeer draagbaar, want pijn aan die voet heb ik altijd, ook als ik gewoon thuis ben...
Ik loop via mooi plaatsjes als Flammarens. Dit is een vriendelijk, klein dorpje met een kerkruine én mooi kasteel. De ruine wordt gerestaureerd, sinds.... 1985. Er zit echter nog altijd géén dak op en er is bijna niets te zien van activiteit. Blijkbaar hebben ze in 2005 een nieuwe start gemaakt en een muur gestabiliseerd, meer zie ik niet. Wellicht is er ook niet zoveel belang, want in de ruine staat de plaatselijke 'buvette', waar de drinkfestijnen plaatsvinden...
Als ik nog eens goed kijk, zie ik tot mijn verrassing een resten van een boog (drie eigenlijk) met daarop de namen van de architect, de constructeur en de beeldhouwer die in 1896 de kerk restaureerden. Nog nooit zoiets gezien en al helemaal niet bij een kerk die niet lang erna moet zijn ingestort, bizar...
Ook Lauren, die ook aankomt, ziet er het bijzondere wel van in. We lopen enkele kilometer ssamen en hebben het onder andere over de zusters die ze tegenkam op de Camino, uit Carrion de Los Condes, waar Marianne, Godelieve en ik vorig jaar logeerden. Zij hebben enkele jaren geleden een orde gesticht en zijn ieder jaar in Carrrion de los Condes en ontvangen de pelgrims daar met vriendelijkheid én met zang. Geweldige zang en uit het hart. Lauren blijkt met hen regelmatig te corresponderen, omdat ze ongeveer een week met ze heeft meegelopen...
Enkele kilometers na Flammarens ligt Miradoux, een mooie en oude bastide op een van de laatste heuvels van de regio, vlak bij (of al nét in?) de Gers. We gaan het land van d' Artagnan in, Gascogne. Hij bestond echt en sneuvelde bij Maastricht. Daar heeft men een (inmiddels gestolen, want van brons...)beeldje voor hem opgericht. Wél een heel kleintje, want hij was tenslotte een vijand. Ja, soms hebben die van Maastricht wel humor! Camille Oostwegel, consul honoraire van Frankrijk, is ook veel in deze regio, want hij is een echte fan van de band met d' Artagnan. Ikzelf vindt de regio overigens ook erg aantrekkelijk. Licht golvend, heuvels van hoogstens een paar honder meter, lijkt het vaak wat op Zuid Limburg.
Om een uur of half drie, rustig lopend, kom ik in Lectoure. Oude bisschopsstad, charme en sfeer en ook wat grendeur. En dat met nog géén vierduizend inwoners, knap!
Ik slaap naast de grote kerk, die wat wegheeft van de basiliek van Tongeren in de pastorie, een groot herenhuis uit het begin van de negentiende eeuw. Ik kom er weer bekenden tegen, zoals Manuel, maar ook vier dames, die met een klein rugzakje lopen en hun bagage laten brengen door een taxi-service...
Morgen denk ik dat ik weer eens een lange etappe ga proberen, langs La Romieu helemaal door tot Condom...
Overigens gemerkt dat ik een reisverslag over de eenendertigeste dag teveel had geplaatst en nu dat mét reacties heb verwijderd, excuses!