de zesenvijftigste dag

Een beetje uitslapen vandaag, en tegen half tien met een omweggetje (het oog wil ook wat) naar het busstation gelopen, om de bus naar Malaga te nemen. Daar kwam Marianne namelijk aan, en het leek met wel gezellig om haar, na haar zeven weken niet gezien te rhebben, een eindje tegemoet te gaan. Dat ging allemaal prima en keurig op tijd, waardoor ik met onze bus onder het landende vliegtig van Marianne doorreed, apart!
Wij zagen elkaar al snel door een raam, maar ze moest nog tien tergende minuten wachten op haar bagage, voor we elkaar in de amen konden sluiten. Ze keek wel wat raar, omdat er een ander persoontje leek te staan, met mijn afgevallen buik, maar blijkbaar ook met mijn afgevallen nek. Ze herkende me echter wel nog!
Bij nameten bleek mijn taille overigens met ongeveer 5 centimeter te zijn gekrompen, mijn kuiten een centimeter te zijn gegroeid. Wat dat voor gewichtsverlies teweeg brengt is me nog onbekend..
We zijn niet meteen naar Granada gegaan, maar eerst een paar uur naar het strand van Malaga, dat toch vlakbij is. Dat was vooral voor Marianne genieten, want de zomer was voor haar lastig en te nat geweest. Ikzelf houd niet zo van zee, dus ben niet het water in geweest.
Om half zeven ´s avonds namen we de bus naar Granada, maar de bus strandde een kilometer of tien verder met een kapotte motor. Dat werd dus wachten op een andere bus, waardoor we toen het donker was aankamen in Granada.