de vierenzeventigste dag

Vandaag de doorstart, dus weer op gang komen, op tijd op (dat lukt niet helemaal omdat de receptie pas vanaf 8 uur bezet is) en proberen op tijd weg te zijn. Ik ga, zoals eigenlijk iedereen die vanuit Porto vertrekt, een klein stukje smokkelen, omdat het weglopen vanuit Porto bijna 20 kilometer duurt. Ik smokkel echter maar een kilometer of vijf, want ga langs de kustvariant lopen. Dus de bus naar Matoçinhos, het havengebied nabij de zee. Daar kom ik (omdat de bus pas laat kwam én allerlei omwegen nam) pas om half tien aan. Niet bij de haven, maar een stukje ervoor, waardoor ik alsnog een dikke kilometer door de stad moest, maar goed.
Langs het strand, beetje rotsig, afgwisseld met zandstrand, zag het er mooi uit. Meteen naar de zee dus... Daar aangekomen was duidelijk waarom er geen slenteraars waren. Het zand is feitelijk heel fijn grind, waar je ver in wegzakt en dat nauwelijks ´beloopbaar´ is. Zeker niet met wandelschoenen, waarmee je iedere stap een nieuwe zandvoorraad met je ene schoen in de andere werpt!
Men had er echter iets op gevonden. Ongetwijfeld met Europees geld (en dus ook van mijn belastinggeld) had men vanaf Porto tot minimaal Vilaconde, een kilometer of vijftien verderop, een houten brug aangelegd, zoals je ze bij ons vindt in bijvoorbeeld de Peel. Er waren ook zijwegen, en ook daarvan heb ik er (zoals men van mij gewend is) enkele bewandeld. Een raar idee trouwens, helemaal in Portugal over je eigen belastingcenten lopen...
Het lopen zelf ging erg goed en zeker het eerste stuk tot Vilaconde. Kort daarvóór liep ik door een duin-natuurreservaat. Op zich mooi, maar langs de hele weg had men rotzooi gegooid. Hele verbouwuingen lagen op de grond. Dat blijkt méér voor te komen in Portugal, zag ik later. Diverse ijskasten, televisies en magnetrons kun je oprapen langs de weg.
Vilaconde, na ongeveer 21 kilometer lopen bereikt, heeft een paar mooie zaken bewaard op het gebeid van scheepvaart (met o.a. een replica van een ´karveel´), maar daarnaast onder andere ook een enorm klooster van St Clara op een heuvel. Naar het klooster toe loopt nog steeds een Romeins aquaduct, dat doet vermoeden dat de locatie ook 2000 jaar geleden geen achterbuurt was. Het laatste stuk, officieel nog 12,5 kilometer, liep wat uit de hand. Ik maakte kennis met de manier van rijden in Portugal, waar het normaal is om met 90 kilometer per uur vlak langs voetgangers te rijden. Dat was niet leuk en ik koos dus snel een variant die iets rustiger was. Die bleek echter niet bewegwijzerd, waardoor ik ergens de verkeerde kant op werd gestuurd (of het Portugees verkeerd verstond?). Ik liep dus enkele kilometers om. Het wordt al vroeg donker hier en ik kwam uiteindelijk dus pas aan in San Pedro de Rates toen de zon onderging. Ik kon de mooie Romaanse kerk nog fotograferen bij de laatste zonnestralen. Ze bleek ook nog eens gewoon open en ik kon dus nog een keer zingen ook...
Daarná kon ik wel juichen, want enkele honderden meters verderop bleek de herberg, zo´n tien jaar geleden de eerste in Portugal, een enorm gebouw met veel voorzieningen, waaronder een echte zitkamer. Snel gedoucht en toen gekookt, voor mezelf én voor Greg, een Amerikaan van 26 jaar. Hij is ook aan een Sabbatical bezig, maar dan van 11 maanden. Jong voor een sabbat, dat wel, maar hij heeft in Amerika met enkele anderen toen hij een jaar of negen geleden naar de universiteit ging een project opgezet rondom leiderschapsvorming en dat was erg succesvol, er is een bedrijf van gemaakt dat hij nu al een jaar of 8 leidt, naast lesgeven en tutorschappen. Nu heeft hij alles opgegeven en wil hij een andere draai aan zijn leven geven.
Ook in de gite: twee mannen uit Quebec, eind zestig (Martin en Bertrand) die van de via de la Plata komen, en twee Duitsers uit Stuttgart, vader en zoon, Franz en Georg. Zij hebben in een restaurantje gegeten, ook niet duur overigens, maar niet de 1,50 euro die wij per man besteedden!