de vijfentwintigste dag

Behoorlijk geslapen ondanks de film tot een uur of 6.20 toen Alice begon te rommelen. Ze had al aangekondigd dat ze vroeg zou vertrekken.
Weer langzaam opgestaan, rustig ontbeten met het Franse gezin (uit Lyon) en tegen 9 uur vertrokken. Gelukkig zag ik toen we weggingen uit het dorp de balisage (markering van de route) nog net op tijd. Ze was erg slecht zichtbaar daar..
Begin van de weg ging steil omhoog en was duidelijk een kruisweg. Langs veertien staties kwamen we, inderdaad, bij een kapel bovenop de heuvel. Terug weer in Sittard, of Cortona, of Noilhac, of Scherpenheuvel, of...
Het is weer tamelijk warm vandaag, achter in de twintig graden denk ik. In Concots, heel klein, wél een mini-epicerie met alles voor pelgrims en een mooi bewaarde 19e eeuwse kerk. In Bach, iets verderop, deels over de oude Romeinse weg gelopen. Het wordt hier rustiger, minder steil, langs mooie wandellaantjes. Jeroen begint er in te komen en vindt het steeds leuker. de schoenen houden het, na een opfris-tape-sessie, goed. Om een uur of drie komen we aan in het klooster in het dorpje Vaylats. Een enorm klooster, met een machtige kasteelachtige gevel. Het is het moederhuis van de dochters van Jezus, een orde die wij niet kennen, gesticht in 1820 door een priester uit Vaylats. Ze gaven vroeger vooral onderwijs aan plattelandskinderen, vandaar het enorme gebouw. Ze hebben nu, als op zoveel plaatsen, nauwelijks nog 'jonge' zusters in Frankrijk. Het noviciaat is dan ook in Kameroen. 'Hospitaleros', vrijwilligers, houden hier de gastvrijheid hoog, nu de zusters het zelf niet goed meer kunnen. Een iets ouder Duits echtpaar, heel vriendelijk en behulpzaam. Ze zijn hier ruim twee weken. In mei zijn ze twee weken in Pamplona geweest.
Naast pelgrims vangen de zusters in de zomer familieleden van (oud)zusters op, die anders geen vakantie kunnen vieren. In de winter doen ze dat met oude mensen uit de regio, die geen geld hebben om de verwarming te stoken in hun eigen huis en vereenzamen. Zo hebben ze, op hun gevorderde leeftijd, toch nog een heel vitale functie. Wee de oudjes, als de zusters vertrekken en een ontwikkelingsmaatschappij het landgoed gaat 'ontwikkelen'?
We zijn, mét een oudere Waal, alleen als pelgrims, hoewel er tientallen kunnen verblijven en eten, na de vespers, samen met de zusters (wel aan een aparte tafel) in de refter. Zo zien we van nabij ook de vijf jonge Vietnamese vrouwen, die als postulante komen kijken of de orde iets voor hen is..
Het eten is ontzettend goed en er is ruim genoeg. Ook op wijn wordt niet bezuinigd, voor 22 euro halfpension is het hier goed toeven!
Na het eten nog even over het goed gewandeld. Het kerkhof is vreemd. Blijkbaar heeft men geen toestemming om het uit te breiden, want het is erg klein en er wordt vier tot vijfhoog begraven op elkaar! Wel de zusters apart van de priesters die ook inwoonden daar, dat spreekt vanzelf...
Jeroen en ik hebben samen een grote kamer. Jeroen heeft geluk, hij heeft het goede bed. Ik heb een mooi bed van pakweg honderd jaar oud, maar met dito matras. Weinig geslapen dus...