de tweeendertigste dag

Omdat het vandaag bijna dertig kilometer lopen is goed op tijd opgestaan. Bernard, die met me de kamer deelt, staat om 6.15 op, ik dus ook. Daarna wel even rustig gegeten beneden en let name een stevige mok (zo'n grote ronde kom)thee gedronken, met veel suiker om een energiestoot te geven. Ik drink nu wel bijna geen cola meer, maar meer vruchtensappen en eet minimaal twee stuks fruit per dag. Dan mag mijn suikergebruik in de thee wel ouderwets en abnormaal hoog blijven, als normaal...
Om 7.15 vertrokken. Ik mik erop om voor twaalf uur twintig kilometer verder in Auvillar te zijn, want dan gaan denk ik de winkels dicht en de laatste tien kilometer tot St Antoine, noch in dat dorpje zelf kan ik nog inkopen doen. De winkels gaan om ongeveer half vijf pas weer open, maar daar kan ik niet op wachten natuurlijk! Dus ik stap meteen goed door, maar vergeet niet eerst nog langs de kerk van St. Martin, vlak bij het station van Moissac, langs te gaan. Binnengaan kan nu niet, daarvoor moet je in het Centre d' etudes Romanes in het centrum een sleutel halen. In 2005 deed ik dat wel en kwam ik er collega Regis Delahaye uit Maastricht daar tegen. Niet raar, want zijn vrouw heeft hij er gevonden, zijn schoonmoeder woont er nog en hij promoveerde op de geschiedenis van de abdij Moissac. Mét sleutel ben ik toen in de kerk geweest en was diep onder de indruk. Niet alleen van de kerk, die in al zijn moeheid en ouderdom tekenen van meer dan duizend jaar geschiedenis draagt. Zo zijn er interessante overeenkomsten tussen de stoere voorgevel van de OLV-basiliek in Maastricht en deze (veel kleinere) kerk. Maar ook en vooral van het interieur. Niet alleen zijn er mooie en (nog) goed bewaarde en oude fresco's bewaard, maar ook zij er resten van de Romeinse thermen blootgelegd en zichtbaar. Wel levensgevaarlijk overigens om er binnen te gaan, het was dan ook op eigen risico. Nu is de kerk er niet op vooruit gegaan, het verval schrijdt langzaam maar zeker voort. Er is natuurlijk ook gewoon téveel van dit soort moois in Frankrijk...
Toch is ook voor deze kerk hard gevochten, ook deze had, eveneens voor het spoor, moeten wijken. Ook hier loop het spoor op enkele tientallen centimeters en een meter of vier hoger langs de kerk.
Na de kerk ga ik langs het kanaal lopen tot aan Pommevic (heerlijk in de schaduw en fijn om eens gewoon zonder heuvels te lopen!) en ben dan snel bij Auvillar, om half twaalf al.
Onderaan, in de voorstad (net zo klein als onze Voorstad in Sittard), onder aan de rivier gelegen, bevindt zich ook een oude kerk. Het is de net gerestaureerde kerk van St. Catharina. Nog zo'n schoonheid, oorspronkelijk gebouwd in de tiende eeuw (grotendeels in de baksteen uit de regio) waar de bouwsporen van alle eeuwen in zichtbaar zijn! Binnenin blijkt een kleine expositie over de weg naar Santiago te zijn, o.a. door een Boeddhistische chinees gemaakt, mooi. Maar dat is niet het enige. Ook hier werden bij de restauratie fresco's ontdekt, waarvan de oudste dateren uit de veertiende eeuw en vermoedelijk St. Catharina in een bootje voorstellen.
Na de inkopen, een beetje niksen op de markt en het maken van wat foto's van Auvillar, onder andere van de mooie rond markthal die daar is, ga ik verder. Om een uur of drie ben ik in St. Antoine. De kerk s er nog, waarom ook niet? Ook deze ligt er al ongeveer achthonderd jaar. St. Antonius ligt er ook, althans, deels. Een van zijn armen (of die van een andere man, die mogelijk zelfe Antonius heete) is in een zilveren reliekhouder in de kerk bewaard. St. Antoine was eigendom van 1204 tot 1777 van de Antonieten, die in ik meen 1097 werden gesticht. Ze hadden diverse hospitalen rond de bedevaartroute naar Santiago. Die bedevaarten zijn duidelijk in de loop der eeuwen sterk teruggelopen, want in 1777 werd de orde opgeheven omdat ze haar functie grotendeels verloren had. Alle goederen gingen over aan de Maltezer ridderorde. Die had er in dit geval niet lang plezier van, want hun goederen werden in Frankrijk door de staat 'genaast' (een net woord voor 'gestolen') tijdens de revolutie.
De kerk werd toen gewoon parochiekerk en de commanderij ernaast een gewoon privékasteeltje. De gite is ongeveer half bezet en ik ontmoet er mijn oude kamergenoot Bernard weer. Later komt op de kamer ook een Duitser. 's Avonds eet ik met de laatse samen. Hij heet Peter, is 73 jaar en werkt nog steeds. Hij heeft nog twee bedrijven in babykleding en benodigdheden. Interessante man, sterk, levenskrachtig, maar wel iemand die (omdat hij sterk is en nog kan werken) vindt dat in principe iedereen niet of veel later met pensioen moet gaan. Later blijkt hij toch wat milder dan eerst leek, want uiteindelijk zegt hij dat men meer maatwerk zou moeten leveren, en daar kan ik het weer helemaal mee eens zijn. Teveel rigide en onbuigzame regels maken de menselijke kant van het werk kapot en uiteindelijk dus ook de mens zelf...