De zevende dag..

Geen rustdag voor mij de zevende dag. Op en neer naar Domremy la Pucelle. Zo’n 24 kilometer, waarna ik in alle haast de tent moest inpakken en alsnog de trein naar Langres moest nemen. Dit omdat er geen bussen meer rijden, ondanks dat me verteld was dat er drie per dag reden. Het openbaar vervoer is werkelijk zwaar achteruit gegaan sinds ik als kind hier jaarlijks was. Enkele dagen geleden, in Sampigny, was er al een slimme Nederlandse die het station van het dorp had opgekocht en aan het verbouwen was. In Maxey sur Vaise geen trein meer, in Koeur la Petite geen trein meer. Zo zijn er talloze dorpen waar helemaal géén openbaar vervoer meer is. Geen wonder dat mensen wegtrekken naar de stad. Arme bejaarden en zieken…
Domremy is bijna hetzelfde gebleven. De basiliek uit 1926 ziet er nog goed uit. Daar loopt alles wel. Een soort Wittem, met grote parkeerplaats, souvenirwinkeltje en naast de basiliek de catering. Duidelijk is dat de parochiekerk iets verderop, waar je dichter bij Jeanne (of zoals ze zichzelf noemde: Jehannne) kunt zijn (bijvoorbeeld door de doopvont waarin ook zij gedoopt is), niet erg meedeelt. Er moet nog veel gerestaureerd worden daar. Het geboortehuis, een eenvoudig maar goed gebouwd 15e eeuws huis, is nationaal erfgoed, daar zit het ook wel snor.
Aan pelgrims geen gebrek, al is het nu nog relatief rustig. Zelfs aan andersoortige pelgrims wordt hier al gedacht. In het dorp is een gite ‘Le Clos Domremy’ welke voor pelgrims naar Sint Jacobus gastenkamers (vanaf 31 euro) aanbiedt én de mogelijkheid in Neufchateau opgehaald te worden. Aan de taal (foutloos Duits) te zien, is de gite van Duitsers. Altijd een pré, hebben we al vaak gemerkt op de tochten richting Santiago in Frankrijk en Spanje. De Duitse gites zijn prima in orde, schoon en vriendelijk.
Jeanne d ‘Arc is natuurlijk een beetje een vreemde heilige. Ze was een eenvoudige boerendochter en schapenhoedster en hoorde vanaf haar dertiende jaar stemmen (van St. Michaël, van Catharina, van Margaretha en van God zelf) die haar opdroegen Frankrijk van de Engelse bezetters te bevrijden. Ze ging toen ze zeventien jaar was, gekleed als man, naar de ’dauphin’ (troonopvolger) van Frankrijk. Hij vertrouwde het niet, kleedde zich als eenvoudige ridder en liet een ander zijn rol spelen. Zij pikte hem feilloos tussen de anderen uit, was kort erna legerleidster en (in het begin) nog succesvol ook, waardoor de Dauphin zich tot koning kon laten kronen in Reims. Daarna keerde het tij voor haar, ze werd na een mislukt beleg van het bezette Parijs gevangengenomen door Bourgondiërs en verkocht aan de Engelsen. Die brachten haar na een schijnproces met behulp van de kerkelijke inquisitie ter dood als ketter en heks. Ze werd in Rouen op 30 mei 1431 op de brandstapel verbrand.
Een tijdsbeeld in negatieve zin: toen men dacht dat ze dood was maakte men het vuur uit en liet haar deels verkoolde lichaam aan het publiek zien, om te laten zien dat ze echt een vrouw was.
Een tijdsbeeld in positieve zin: Al in de jaren vijftig van de 15e eeuw kreeg de moeder van Jeanne D’Arc gedaan dat het proces heropend werd en werd ze vrijgesproken van ketterij. Dat heeft in de eeuwen erna soms wel langer geduurd, bij Galileo Galileï bijvoorbeeld…
Het feit dat de visioenen wel erg politiek geduid waren zal haar door de Fransen lang gewenste zaligverklaring lang in de weg hebben gestaan, naast het feit dat ze als vrouw mannenkleren droeg en kortgeknipt haar, want dat was zelfs 500 jaar later nog niet gewenst…
Uiteindelijk werd ze in 1909 alsnog zalig verklaard en wonderlijk snel (ongetwijfeld zal daar de opnieuw politiek turbulente tijd van de eerste Wereldoorlog aan hebben bijgedragen) in 1920 heilig verklaard.
Door de eeuwen heen is Jeanne als symbool gebruikt voor verzet en nationale trots. Zelfs de nationale icoon van de revoltionairen: Marianne, lijkt op haar geïnspireerd. Van links (eenvoudige komaf, vrouwenemancipatie) tot rechts (steun aan monarchie, nationalisme) is haar figuur gebruikt, momenteel vooral door het rechtse Front National….
Na een recordtijd van in vijf uur tijd meer dan 25 kilometer lopen en sightseeing, op tijd in de trein. Daar bevond zich ook een vrouw, eind vijftig, op weg naar haar eerste kleinkind. Dat schept een band natuurlijk, aangezien ik sinds ook trotse opa ben van Cas, ruim vier maanden nu. De vrouw, afkomstig uit een mooi heuveldorp dat we kort erna passeerden, Bourmont, was kunstenares en een goede ook. Ze borduurde, niet op de normale manier, maar op een dweil, hetgeen een bijzonder resultaat gaf. Interessant gesprek gehad, een uur lang. Interessant dat veel mensen meteen hun ziel blootleggen als ze reizigers met een rugzak tegenkomen, maar dat geldt natuurlijk ook andersom. Ik kom haar bijna 100% zeker nooit meer tegen, maar deelde mogelijk met haar meer dan met sommige anderen die ik wel regelmatig zie.
In Langres vanaf het station toch ook maar trouw gelopen naar boven, een uurtje bergop. Goede training voor de kuitspieren. Tent opgezet, op de mij al jaren vertrouwde maar grondig gerenoveerde camping op een van de oude forten van de stad en erna door de stad gezworven, voor ik ergens ging eten. In de eerste tent, Kashmir-Pakistaans en nog niet half bezet, werd ik geweigerd omdat ik niet aan een tafeltje in de tocht bij de voordeur wilde zitten. Uiteindelijk een lekkere salade Diderot (afkomstig van Langres) gehad en een gesprek met een jonge zeer geïnteresseerde dienster.