de negenenveertigste dag

Bijna de hele albergue gaat vandaag naar Monreal, een dikke 30 kilometer. Ik niet, ik ga maar tot Izco, een gat van niks, op 22 kilometer afstand. Er is echt niks zegt het routeboek, behalve een bar en de albergue. je kunt de spullen om te koken ook zelf meebrengen, maar er is ook in de albergue een mogelijkheid om in de ´tienda´, een klein winkeltje, wat te kopen. Dat laatste doen we dus. We, want ook Hiroko gaat niet naar Monreal, omdat ze gisteren al ruim 30 liep. We lopen deels apart, deels ook samen de weg. Hiroko´s Japanse routeboek zegt dat er een alternatieve route is langs mooi natuurschoon, hoogstens één kilometer langer dan de normale route. Ik besluit die ook te nemen, als ik een foto uit haar boekje zie, met een soort canyon er op. Het is niet gelogen, we lopen een uurtje na Sangüessa tussen het dorp Ledeña en het oude stadje Lumbier een wat bochtige tunnel in, waar vroeger een spoorweg liep. Géén verlichting, werkelijk pikkedonker, zodat we met onze kleine lampjes en het licht van onze mobieltjes onze weg zoeken. Als we uit de tunnel komen, stappen we een andere wereld in. Felverlicht door de zon zien we voor en naast ons overal hoge rotsen. Op de rotsen meen ik wat te zien en ja, er blijken adelaarsnesten te zijn. Nog geen minuut later zweven er meer dan 20 adelaars rond, die soms tot op enkele tientallen meters van ons vliegen, werkelijk majestueus. Eén adelaar zit op zes meter afstand te kijken en vliegt dan rustig weg. De ervaring is een van de mooiste die ik heb meegemaakt op deze reis, vooral omdat het zo onverwacht was. Ik sms-te meteen naar Marianne en maakte ook een aantal foto´s natuurlijk! Ook Hiroko was er ondersteboven van.
(Later, na het terugkijken van de foto´s lijken het me overigens gieren toe, maar klèiner worden ze er niet door...)
Na Lumbier, dat nog resten van een romeinse muur bewaard, gaan we weer apart van elkaar verder. De route voert door een licht heuvelachtig gebied, mooi langs de flanken van de heuvels. Het laatste stuk trekt zich erg lang en Hiroko, die bij een pauze weer langszij kwam, moet weer ´lossen´...
Als ik bij de albergue kom, blijkt het een goed verzorgde te zijn, met een heel aardige beheerster. Het is tegelijk bar én gemeenschapshuis, en in de tuin is een kleine speeltuin én: een tamelijk klein, maar perfect verzorgd zwembad. Ongelooflijk, dat in dit kleine dorp, met zo´n 12 huizen een door de eigen gemeenschap betaald zwembad is. Het voordeel is dat men er zelf in de tuin geen hoeft te maken. Voor zwemmen is het echter te koud, al is het uit de wind al lekker in de zon, een graad of 20. Hiroko komt minstens een uur na mij aan, helemaal op...
Om zeven uur komt de beheerster weer om voor ons de winkel open te maken, In een kast en in een koelkast staat genoeg voor zes weken pelgrimeren, dus dat lukt best. We kiezen spaghetti en soep en een salade. We ten daarna gezamelijk en kletsen over van alles, met name over de verschillen tussen Europa en Japan. Hiroko verbaast zich telkens weer, soms positief, soms negatief. Vanmorgen negatief, toen we stonden te wachten bij de Corrida, de stierenloop in Sanguëssa. Daar stonden ook wat tieners van een jaar of vijftien/zestien, die neist deden als op de grond spugen. Zij walgde ervan, ik trouwens ook. De stierenloop zelf was een beetje een lachertje. Een stuk of vijf stieren, die meer bang dan wat anders door de straat renden, met enkele jongeren er achteraan met stokken. Na tien seconden was het voorbij. Daar hadden we een half uur op staan wachten. Maar goed, dat is met de Tour de France niet anders...
Ik heb vandaag heel even gewerkt, ik heb namelijk aan Peter Vossen een sms gestuurd met de felicitaties voor Sittards Verleden, dat vandaag het 10jarig bestaan viert. Hopelijk is het slechts het begin van een lange reeks van jaren.
Overigens: Bedankt voor alle reacties tot zover. Reageren gaat meestal moeilijk of helemaal niet, maar ik lees alles!