de zevenendertigste dag

Ontbijt zou om 7 uur zijn, maar om een uur of 6 werden we wakker van harde regen. Eindelijk, de regen die zo hard nodig was, leek te zijn gekomen! Nadat we het ontbijt op hadden en vertrokken, was de regen echter al opgehouden. Prettig voor ons, wandelaars, maar minder voor de boeren, die blijven beregenen.
Ik loop alleen en kies voor de variant over Arblade le Bas en Barcelonne du Gers, want ik herinner me nog dat de nadering van Aire sur L'Adour verre van gezellig was en deels zelfs gevaarlijk.
Ik loop alleen, maar na een pauze komt ook Lauren op gelijke hoogte en we lopen samen Aire sur L'Adour binnen. Het zal tevens onze laatste wandeling samen zijn, want zij gaat door naar Saint Jean Pied de Port, en vandaar naar Lourdes. Ikzelf ga door naar Duhort Bachen, hier een kilometer of acht vandaan, en dan naar de route van Arles, via Lourdes.
Ik verblijf hier in het kasteel van kennissen, in uiterlijk een 15e eeuws enorm groot Brugs huis. De geschiedenis daarvan vertel ik kort hierna...
Dat ik hier ben heeft te maken met de pelgrimstocht van Marianne acht jaar geleden. Zij ontmoette Brigitte l'Huillier op haar tocht. Brigitte woonde op een chateau bij Aire sur l'Adour, zo vertelde ze. Maar ja, er wonen zoveel Fransen op een chateau..
Later, toen we met Godelieve dezelfde tocht liepen, in de stromende regen en de gites in Aire vol waren vanwege een of ander stierengevecht, hebben we ze gebeld en konden we daar onderdak vinden. Toen we het kasteel naderden, via niet één, maar twee toegangspoorten, hadden we wel in de gaten dat het niet zo maar een kasteel was. Brigitte, wiens moeder een 'de Cardaillac' was en daarmee een lid van de zeer oude Franse adellijke families, had het kasteel een aantal jaren ervoor van haar oom, een vqn de laatste De Cardaillac's geerfd. Het kasteel dateert oorspronkelijk uit de 11e eeuw, maar de motte had de oom vijftig jaar geleden laten slopen, omdat ze teveel licht wegnam! De oudste resten, waaronder de derde toegangspoort, dateren nu uit de dertiende eeuw.
Verder is er dus het grote huis over, met eraan gebouwd een maison de plaisance uit de zeventiende/achttiende eeuw. In de keuken daarvan leven ze grotendeels. de reden is simpel: het huis is te groot om 100% in orde te houden. Het oude huis dateert uit de vijftiende eeuw. Dat het een uiterlijk heeft van een Brugs huis, heeft te maken met het feit dat een van de oude heren van Chateau Du Lau, want zo heet het kasteel, met de Franse koning (of troonopvolger) moest vluchten tijdens de honderdjarige oorlog. Hij kwam in Brugge terecht en werd verliefd op de architectuur daar. Terug in Frankrijk liet hij door Brugse bouwlieden een enorm huis bouwen. Het is ongeveer veertig bij vijftien meter en daarbij een meter of achttien hoog. De torens die eraan zijn gebouwd zijn zelfs vijentwintig meter hoog, maar dat is de schuld van de beroemde 19e eeuwse architect Viollet le Duc, die het restaureerde. In het pand is onder andere een enorme ongeveer vier meter brede open haard, met gebeeldhouwde figuren. Ook alle raamomlijstingen zijn fijn bewerkt; Een van de voorstellingen boven de haard is de afbeelding van een vrouw die haar man met de bezem slaat, erg bijzonder.
Men leeft van met name de bosbouw en wat akkerbouw en van wat pacht. Het kasteel is zojuist voor een deel gerestaureerd, de rest zal weer een generatie moeten wachten.
De familie heeft drie kinderen, en die hebben samen maar liefst zeventien kinderen, respectievelijk 4, 5 en 8 stuks! Daar zijn wij gemiddeld bij met onze zes kinderen...
Er is in ieder geval hoop dat het slot bewaard kan worden de komende generaties zo.
Slapen deed ik in de 17e eeuwse logeerkamer, waar sinds kort wel een badkamer aan was gebouwd. In 2006 was er alleen nog zo'n losse cabine, een aardig contrast met de wél aanwezige WC, die helemaal van een eiken lambrizering is voorzien...
Erg veel werd er echter niet geslapen, want in de nacht brak een enorm onweer los en viel er erg veel regen.