de negenentwintigse dag

St. Rosa vandaag. Ik ben nog niet helemaal 'afgeschakeld' want ik denk er 's morgens al aan. Hoe zou het vandaag gaan in Sittard, met deze bijzondere dag. He is toch een beetje de Sittardse feestdag, met de processie, de kermis, het Rosafestival? Hoe is het weer? Later op de dag laat Marianne me (ongevraagd) in een sms-je weten dat het weer tegengevallen was en dat St Rosa een beetje in het water gevallen is. Jammer...
Ik stond vandaag, zondag, op om 6.45 uur. De Fransman was al aan het 'kloemelen'. Om 7.30 uur verliet ik mijn gastvrije maar wat 'onderkomen onderkomen' en ging op weg voor de etappe naar Lascabanes. Rustig gelopen vandaag, om aan de 'nieuwe' schoenen te wennen. Na een kilometer of vijf gerust bij de nieuwe gite 'Les Mathieux', waaroor hier in de buurt speciaal de route iets is verlegd. Tja, economie en toerisme, altijd spannend! De gite is echt van deze tijd, met veel faciliteiten en zelfs een zwembad, met een fenomenaal uitzicht over de omgeving. Er zijn ook arrangementen te boeken hier voor bijvoorbeeld een week pelgrimssfeer opsnuiven en stukken meelopen. Tegelijkertijd ook gastvrij en niet duurder dan ander gites. Ik kreeg ongevraagd een kop thee aangeboden, waarvoor ik niet hoefde te betalen. Maar ja, ik geef nu natuurlijk wél gratis reclame!
De Fransman was ik al gepasseerd op de beklimming van de rots meteen na Cahors, gelijk achter de pont Valentré en de heilige bron, die al in de Romeinse tijd bekend was. Die beklimming gaat nu overigens 'gewoon' met in de rots uitgehakte treden (soms wél veertig centimeter hoog, waar de pelgrims zich enkele jaren geleden nog met klimtouwen omhoog moesten hijsen. Ook hier veranderen de tijden!
Na een kilometer of twaalf in Labastide-Marnhac, zoals de naam al zegt een bastide, een verdedigbaar dorpje/stade dus, nog eens gerust. Er was in het erg kleine dorpje wél een bar/restaurant/epicerie overigens; een uitzondering in de regio, deze combinatie. De bastides zijn in de honderdjarige oorlog gesticht, meerdere ervan door de Engelsen. Die veroveren ze nu wéér, maar nu gewoon door er de huizen op te kopen. Een beetje zoals bij ons, waar Nederlanders in de Duitse 'Selfkant' de huizen kopen en bouwen en er nu ruim 25% van de bevolking uitmaken..
Ondanks de hitte (weer zo'n 30 graden, maar op het soms te belopen asfalt nog veel warmer) toch goed opgeschoten. Wel kreeg ik onderweg heel even kramp in mijn linkerbeen. Dat heb ik nooit en ik wijt het dus aan mijn nieuwe hakken.
Om 2 uur in de gite aangekomen, na een kilometer of 24 lopen. Het is de oude 18e eeuwse woning van de pastoor, die inmiddels met goede voorzieningen is uitgebouwd. Hij heet de 'Nid des Anges' en als je de gite belt en de telefoon is bezet krijg je een liedje te horen dat de uitbaatster, een jaar of dertig jong, zelf zingt. Een priester doe er iedere dag om 6 uur een pelgrimsmis, waarbij hij de voeten wast van alle pelgrims. Marianne en ik zijn er bijgeweest enige jaren geleden, nu was de priester enkele dagen naar zijn ouders in Bretagne helaas. Ook hier dus geen mis, maar gelukkig was de kerk wél open, in tegenstelling tot de anderen deze dag. Maar wat gezongen dus in de kerk...
Op de kamer slaap ik met dezelfde Fransman als in Cahors, een Duitse (Lydia), een Francaise (Bernadette) en een Amerikaanse (Lauren). De Duitse heeft al snel door dat mijn Frans niet slecht is en ze heeft al snel mijn nummer te pakken voor noodgevallen, want haar Frans is bar slecht. De Amerikaanse heeft een jaar of twintig in Silicon-valley in de marketing van ICT gewerkt en is het helemaal zat daar. Ze is dus een nieuw leven begonnen als free-lance schrijfster en deze reis is haar 'coming-out'. Benieuwd hoe het haar vergaat..
We hebben allemaal demi-pension, dus eten samen. Erg gezellig en zo maak ik kennis me o.a. Manuel, een Spanjaard die is getrouwd met een Francaise en dus ook prima Frans spreet. Humoristisch, maar wel een 'moelejan'...