de drieënzeventigste dag

Erg goed geslapen vannacht en de meeste lamlendigheid en mogelijk een beetje koorts er uit gezweet... Dat bied perspectief op een gezonde laatste tien etappes naar Santiago. Vanmorgen eerst nog een keer (gisteren aleen van buiten gekeken) naar ´de Tempeliers´ gegaan, waarna ik met de trein naar Porto ben gegaan. Ik wilde eigenlijk nog naar Coïmbra, met de beroemde bibliotheek, maar dat ging niet goed, dan had ik op beide plekken (Coïmbra en Porto) te weinig tijd om er écht te zijn. Dus naar Porto, waar ik mooi op tijd was en eerst de kathedraal met kloostergangen bezocht én mijn stempel voor het créancial haalde. Het ligt namelijk vlak bij treinstation San Bento. Vandaar snel naar pension ´Duas Naçoes´, bekend om zijn (haar?) pelgrimvriendelijke behandeling. Voor 13 euro heb ik hier een (gedeelde) kamer én internet.
Inmiddels ben ik uitgebreid de stad in geweest. Ik heb heel wat afgelopen en natuurlijk ook van alles gefotografeerd, zoals altijd. Een grote stad (ongeveer 550.000 inwoners) maar meer met de sfeer van Maastricht dan van Amsterdam. Gezellig en gemoedelijk en helemaal niet commercieel. Ook hier kost een thee gewoon 1 euro, óók aan de kade langs de rivier de Douro, waar het ´the place to be´ is. Daar wonen aan die kade ook gewoon nog gezinnen, van het type dat woonde in de Stokstraat vóór de renovatie. Een gezellige mix dus. Ook vandaag was het weer echt strandweer, met zo´n 26 graden. Het strand heb ik echter nog niet bezocht, wél gezien onderweg overigens. Morgen ga ik daar uitgebreid kennis mee maken, want ik ga langs het strand de eerste etappe naar het noorden lopen.
Tijdens mijn zwerftocht kwam ik er achter dat een van de beroemdste boekhandels ter wereld (Lello) 100 meter van mijn pension vandaan ligt. Een erg mooi pand moet ik zeggen, heel anders dan en moeilijk te vergelijken met die andere wereldberoemde, in de Dominiocanenkerk in Maastricht.
Uiteindelijk terecht gekomen bij een klein restaurantje in een straat die erg lijkt op de Jodenstraat in Maastrcht vóór de restauratie cq renovatie. Ik liep het straatje alleen maar in omdat het er zo authentiek uitzag, met zijn deels onbewoonde en deels duidelijk wél bewoonde (vanwege de was die overal buiten hangt) huizen. Het tentje, ´casa Porto á Noite´ blijkt een bekend Fado-restaurant te zijn. Fado, de weemoedige muziek die ik graag hoor (maar niet iedere dag en ook niet té lang...). Het was er lekker rustig, want ik was de enige toerist (of inboorling) vandaag die het heeft gevonden. Dus allen die in Porto bent of komt: Rua dos Mercadores 170 in Porto en doe mijn groeten maar aan Julio Ernesto Gomes Veiga, de vriendelijke baas van het spul...
En nu naar bed, want vanaf morgen is het weer afvallen geblazen in plaats van aankomen. Wijsheid van de dag: ´Hoe meer je afvalt, hoe sneller je aankomt..´(in Santiago dus...)