de tweeëntwintintigste dag

Dik 6 uur zijn de eersten wakker. Wij dus ook, maar we sudderen nog wat tot een uur of 7. Even wat ontbeten, de bekende stokbrood met confiture, die ik thuis nooit eet. Hier is het een jas die past en die je gedachteloos weer aantrekt zodra je de grens over gaat. Voor we weggaan nog even dag gezegd tegen Simone, een studente van een jaar of twintig uit Stuttgart, studerend in Berlijn. Liep ruim tien dagen vanuit Le Puy, waar ik haar meteen na vertrek uit de kathedraal al ontmoette. Enkele dagen later kreeg ze veel last van haar been en heeft een dag rust genomen. Mét bandage liep ze daarna door en haalde ons weer in. Ze heeft nu wel een dikke witte band over haar been, waar de zon haar niet kon raken! Ze weet nog steeds niet of ze wel of niet gaat specialiseren in internationaal recht, een van de redenen waarom zij ging lopen.
Om half 8 lopen we weg en dwalen via wat onbekende straten door de stad voor we op weg gaan naar het station. Zo komen we door de 'rue Turelure', genoemd naar een advocaat uit de 17e eeuw in Figeac. Zou hij de rechter helemaal 'tureluurs' hebben gemaakt?
Waarom het station? Omdat Jeroen niet meteen een te grote etappe durft te lopen en de eerste etappe vanuit Figeac is altijd 30 kilometer, of je nu naar 'beneden' gaat, langs de Lot naar Cajarc, of dat je zoals wij de (nog mooiere) route neemt naar 'boven', langs de Célé. Dus we smokkelen een kilometer of zeven en gaan per bus naar het dorpje Faycelles, dat als een parel tegen en op een rots geplakt ligt.
Daarna begint het echt, op weg naar Espagnac Ste Eulalie, een oude voormalige priorij. We lopen eigenlijk heel prima, ook Jeroen heeft geen problemen. Langs veel stenige en steile paadjes, met veel losse stenen en stevige rotsen, komen we daar aan om een uur of twee. Espagnac is een plaatje, waar Anton Pieck heel goed inspiratie kan hebben opgedaan. We blijken de enige pelgrims van die dag te zijn, mogelijk omdat anderen gewaarschuwd waren dat er een dorpsfees zou zijn die avond en nacht!
De gite is gevestigd in het oude poortgebouw uit pakweg de 15e eeuw. Verdeelt in vier gites van één, twéé, drie en personen kunnen er in totaal dus ongeveer tien personen slapen. Ongeveer, omdat er altijd nog wel een noodmatras vandaan getoverd kan worden...
Voorzien van een prima keukentje, eigen badkamer en toilet, alles keurig in orde. De secretaresse van de Mairie is op zondag tevens degene die de gite in orde maakt. Leuke meid, die duidelijk ook van sporten houdt. Van kanoen, zo blijkt bij navraag.
Het restaurantje in het piepkleine dorpje is vanwege het dorpsfeest die dag gesloten, maar dat is geen probleem, want speciaal voor ons maakt men een volledige maaltijd, met salade, lamsvlees, groenten etc voor 12 euro. Wat een service! Na het eten zingen Jeroen en ik nog wat uit het liedbundeltje dat ik heb gemaakt met oude HTP-liederen en liederen van ons koor en onze parochie in Sittard. Het bundeltje is nu tevens dagboek, nu mijn computertje is teruggestuurd!
Zelf eten de dorpelingen 's avonds pas vanaf een uur of negen, paella. Het dinken begint al bij de petanque-wedstrijd, vanaf twee uur en gaat ongeveer veertien uur door. Om een uur of vier 's nachts is het dus weer rustig, want iedereen moet onder onze slaapkamer door! Ik had oordoppen ingedaan, Jeroen vanaf die nacht voortaan ook..
Morgen naar Marcilhac sur Célé, slechts een kilometer of zestien. Telefonisch gereserveerd gisteren, ingesproken op bandje, vandaag nog een keer, weer bandje. Verder vandaag géén bereik gehad..